‘Van mij mag de thuisbevalling worden afgeschaft, levensgevaarlijk.’ ‘Bevallen in het ziekenhuis, wat een verschrikking, ik snap niet dat vrouwen dat willen.’ Waar twee vrouwen zijn, zo verschillend zijn de waarden, normen, verwachtingen en wensen als het over bevallen gaat. Hierin bestaat géén ‘beter’ ‘veiliger’ of ‘meest ideaal’. Bevallen is een uiterst intieme, persoonlijke aangelegenheid en de meest individuele ervaring die er bestaat.

Waarom willen wij, als vrouw, als maatschappij, zo graag definiëren wat ‘het beste’ is? Waarom nemen wij onze eigen ervaring, inzichten, ideëen, onderzoek als maatstaf? Is het zo moeilijk om voorbij de eigen interpretaties te kijken, ons voor te stellen dat een andere vrouw tot geheel andere conclusies kan komen over wat ‘beter’, ‘veiliger’ en ‘meest ideaal’ is? Waarom gaat de discussie vaker over of/of dan over en/en? En waarom is het zo eng om te praten over continuiteit van zorgverlener, tijd en aandacht?

Laten we de discussie over de geboortezorg ombuigen naar hóe de individuele vrouw zo goed mogelijk gehoord, begeleid en geïnformeerd kan worden, zodat elke vrouw haar eigen afwegingen kan maken, wat de best mogelijke zorg is in haar specifieke situatie.

Mijn ideale plaatje: een geboortezorg waarin de zorgverlener niet sust, niet betuttelt, niet beslist wat de zwangere nodig heeft. Een geboortezorg waarin de zorgverlener (m/v) als eerste, altijd, luistert naar haar cliënte, naar haar wensen, zorgen en behoeftes en daar op inspeelt. Een geboortezorg waarin de zorgverlener tijd, aandacht en respect heeft en investeert in het opbouwen van een vertrouwensband. Zowel met de zwangere als met zijn collega’s. Een geboortezorg waarin de vrouw beslist. En bovenal, een geboortezorg waarin menselijk contact, écht contact, centraal staat.